بررسی تاثیر دستورالعمل های توجه درونی و بیرونی (دور و نزدیک) بر تعادل بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر سه نوع دستورالعمل توجه درونی، بیرونی نزدیک و بیرونی دور بر اکتساب و یادگیری تکلیف تعادلی بیماران مبتلا به ام اس است. روش کار این مطالعه توصیفی و نیمه تجربی در سال 1390 در دانشگاه فردوسی مشهد انجام شده است. نمونه آماری در این مطالعه30 بیمار مبتلا به ام اس بود که به شیوه تصادفی از بین بیماران مبتلا به ام اس شهر مشهد انتخاب شدند و به همین روش نمونه­ها به سه گروه توجه درونی(توجه به پاها)، توجه بیرونی نزدیک(توجه به علامت­های جلو پاها) و توجه بیرونی دور(توجه به نشانه­های دورتر از پاها) تقسیم شدند. اطلاعات ثبت شده در پرسشنامه ها با آمار توصیفی و آزمون های آنوا، تی و نرم افزارهای اکسل و spss مقایسه و تجزیه و تحلیل شدند. نتایج با استفاده از آزمون تی وابسته نشان داده شد که سطح معنا داری برای عملکرد گروه درونی برابر 41/0p=، برای گروه بیرونی نزدیک 01/0p=  و برای گروه بیرونی دور 002/0p= است که با توجه به این که سطح معناداری 05/0p≤  در نظر گرفته شد در گروه درونی معنادار نبود و در دو گروه بیرونی دور و نزدیک معنادار بود. نتیجه گیری آزمون فرضیه­ها در سطح معنا­داری05/0p≤  نشان داد که تعادل شرکت­کنندگان در هر دو گروه با دستورالعمل توجه بیرونی دور و نزدیک بهبود پیدا کرد و میزان پیشرفت در هر دو گروه تقریباًمشابه بود ولی میانگین عملکرد این دو گروه بهتر از گروه با دستورالعمل توجه درونی بود.